Boven alles mijn excuus richting de enkele trouwe lezer: wegens extreme drukte betreffend mijn studie, werk en voorzitterschap ben ik niet in de gelegenheid om wekelijks de avonturen van de heren van zaterdag 3 op papier te kunnen zetten. Bij deze dan het goede voornemen om ‘slechts’ de meest memorabele partijtjes van verslag te voorzien. Nou én of gisteravond als memorabel bestempeld de boeken in gaat.
Na uitstel van een ruime week geleden gedroeg de technische staf van Zuidlaren 3 zich donderdagmiddag als belbureau om het zootje ‘cupfighters’ bij elkaar te kunnen rapen. Met succes werden Sven, Roel, Mart, Olivier en Patrick aan het acrobatisch assortiment toegevoegd en werd ‘s avonds ‘Veendam’ op de navigatie ingetikt. Aangekomen op het sportpark doemt het oude stadion op aan de horizon en begint het verlangen naar die reeds opgegeven jongensdroom te borrelen. In de kleedkamer wordt vluchtig van outfit gewisseld, de vergeten ballen niet opgepompt en bereikt ons het bizarre nieuws dat wij minuten mogen maken op de legendarische grasmat van stadion ‘De Langeleegte’. Ondenkbaar is een gegeven wat een voetballer gelukkiger maakt dan het plukken en kussen van gras, knie-heffen en hakken-billen in het vroegere stadion van BV/SC Veendam tijdens de golden hours met regenboog op de achtergrond. Helaas bleef deze werkelijkheid slechts beperkt tot het houden van de warming-up en wordt in het kader van ‘onjuiste verlichting’ in het stadion met een bedroevend gevoel van vergane glorie de wandeltocht naar het achteraf gelegen veld 6 ingezet en de zoektocht naar de pot met goud gestart.
Ver na het sluiten van de transferdeadline heeft ons elftal niemand minder dan Auke, wie wegens disciplinaire redenen betere aansluiting ondervindt binnen de mentaliteit van zaterdag 3, weten te bemachtigen. Hooggespannen verwachtingen opperden het vraagstuk of de prille flankenflitser zich door middel van ‘scoren bij debuut’ bij grootheden als Johan Cruijff, Marco van Basten en Michiel Kramer mocht voegen. Met de kennis van nu betreffend deze frisse doelpuntenmachine zit mijn werk na het schrijven van dit lapje tekst er nog niet op, maar schets ik dadelijk drie palen en een pijl waar de bal tussen moet nog even op een A4’tje.
Even heel kort om het toch een ‘wedstrijdverslag’ te mogen noemen: FC Zuidlaren was gedurende de gehele wedstrijd uiterst dominant, creëerde de ene kans opgevolgd door de andere, maar wist het net daadwerkelijk amper te raken. Vanuit mijn centraal achterin gelegen positie durf ik te stellen dat dankzij het perfecte overzicht ik de meeste uitblinkers kan benoemen: Leo, wie als een stoommachine de rechterflank als felle back bestormde, en Mart, wie als een uit het clublogo gerukt renpaard overal en nergens op het middenveld opdook, ballen veroverde, tegenstanders uitkapte en strooide met steekpasses. Voor de rust was het enkel ons geliefde vedette die wist te scoren, waar na de rust Olivier Roos twee maal op identieke wijze vanuit de rebound wist binnen te werken, waarbij zijn optreden als Filippo Inzaghi was te omschrijven: ondanks te gebrekkig voor deelname positiespel, altijd op de perfecte plaats om goaltjes te kunnen prikken.
Ter viering van de overwinning betreed ik de kantine (clubgebouw) en bestel een rondje voor de jongens. Ik trek de pas uit de knip, leg hem op het pinautomaat, kijk naar het uitzonderlijk schaarse bedrag en laat het kwartje vallen. Plots schiet het gevoel van begrip richting Henk de Haan en zijn wanhoopspoging om voetbalclub Veendam te verkopen naar boven. Als gevolg van prijsstunten met tarweshakes in zo’n uitzonderlijke extremis is op termijn niets anders dan faillissement een logische uitkomst. Vanavond gold het niet alleen voor Sjeik Mohammed Faaruk, maar ook voor FC Zuidlaren 3 tegenover Veendam 1894: ‘dat is een peanuts voor die mensen!’. Tuurlijk. Of op goed Zuudlaors: drie letters, tuuuur-lijk!
Door Remco Spanhoff
Scoreverloop:
0-1 Wouter Groenewold
0-2 Olivier Roos
0-3 Olivier Roos
