Donderdag 14 november, 2019. Een zwarte bladzijde in de clubgeschiedenis van FC Zuidlaren. Hoe jong zij ook mag zijn. Voormalig hockeyster, huidig doelverdediger van het derde elftal, Joren te Velde, mag zijn debuut maken als keeper van hét eerste. In de oefenwedstrijd tegen BSVV stond de roodharige buschauffeur welke geen enkele vorm van angst kent onder de lat. Volksvermaak van de bovenste plank.

Met ons eigen elftal zijn we nog druk bezig met een partijvorm tijdens de training. Tot het moment dat Mike iedereen bij elkaar roept en spreekt: ‘Het is vijf voor negen, wie bij het eerste wil kijken mag gaan, wie door wil voetballen, mag blijven!’. Zonder na te denken loop ik per direct richting het hoofdveld. Ik hoor een aantal teamgenoten schreeuwen: ‘Spanhoff! We zijn een team, gewoon met z’n allen door voetballen!’. Een blik over mijn schouder en ik kom er tot mijn stomme verbazing achter dat ik de enige ben die vertrekt. Best, dit was wel een wisselbeurtje waard.

In de eerste helft is het Te Velde die de gehele selectie van het eerste verbaasd met zijn bij ons bekende onbesuisde uitkom-acties (Joren is er nog steeds niet van bewust dat hij het keeperspak van de hockey niet meer draagt). Hij pakt wat balletjes, haalt een spitsje of wat onderuit en speelt al met al een keurige eerste helft. Na de rust zit hij nog met zijn vingertoppen aan de bal bij een strafschop tegen en niet veel later het moment wat echt alleen voor legendes is weggelegd. Johan Cruiff. Dennis Bergkamp. Clarence Seedorf. En Joren te Velde. Zij scoorden allen tijdens hun debuut.

Een bal recht op hem af, glipt tussen zijn handen door. Te Velde probeert kwaad te voorkomen, maar op rare wijze weet hij de bal in zijn eigen doel te krijgen. Joren ‘Rooin’ te Velde: ‘Hij die pakt wat elke keeper door laat, en door laat wat elke keeper pakt’.

Later op de avond krijg ik een appje van Mike, of ik komende zaterdag wil keepen. Joren is absent en ik leek hem de ogenschijnlijk de beste optie. Wanneer ik ooit bij de lat kan, mag hij me weer bellen. Ik verwijs hem door naar Huib, welke het prima vindt en zaterdag dus onder de lat start, waar ik zelf op de bank zit.

Door naar zaterdag: de uitwedstrijd tegen het tweede van BATO (met de natte T). Een startopstelling met Huib ‘De Houthakker’ op doel, geen van de ‘Grote Drie’ qua doelpuntenmakers in het veld: Pelle ‘Beatproducer’, Wouter ‘Papa’ en Daniel ‘Van de zus van Maurits’. Alleen geblesseerd of afwezig. En vanzelfsprekend: GW en ik stonden er ook naast.

Wissel bij het derde brengt grote risico’s met zich mee: iemand moet vlaggen. En een ieder heeft een slecht excuus waarom hij het die dag niet kan zijn. Pelle: te veel last. Daniel: te veel last. Twan: te veel last. Stefan: te veel last. GW en ik? Wij hadden de hoop tegen beter weten in er al in de eerste helft het veld te mogen betreden. Wat hoe dan ook niet gebeurt wanneer je aan het vlaggen bent. Na lang discussiëren is het natuurlijk weer eens dezelfde die zich opoffert om de klus te klaren: Stefan Waninge. Waarvoor mijn grote dank!

De wedstrijd start en het moet toch genoemd worden: normaal gesproken houd ik er niet van om spelers of spelbegeleiders onderuit te halen, echter was het vandaag lichtelijk cruciaal. Zacht uitgedrukt, de scheidsrechter was ‘nait best’ en de spits van BATO bleek in wat duels met Lex ‘Skipper’ Tammens prikkelbaar. Ons spel wou niet lopen en daar was het moment: deze zelfde spits kopt op prachtige wijze de 1-0 binnen. De vloek blijft voortbestaan…

Direct na de thee mocht ik mijn opmars maken en vandaag eens ergens anders dan anders: linksback. Daar sta je dan linksachterin: krullen op de kop en nummer negen op de rug. En wie had inmiddels nog meer het veld betreden? Juist: Daniel (van de zus van Maurits en een blauwe maandag bij PEC Zwolle). Te geblesseerd om te vlaggen, maar net niet geblesseerd genoeg om niet te kunnen spelen.

Dan mijn moment: ik krijg de bal ingespeeld, neem hem aan op mijn verste been (links..) en kom erachter dat indien ik hem diep wil geven, dit met links moet. Fuck it, dan maar met buitenkantje rechts. Tot mijn grote schrik gaat dit goed, Daniel trapt de brommer aan en schiet met dank aan mijn assist de 1-1 binnen. Niemand minder dan Daniel schiet later ook nog eens de 1-2 binnen en verlaat dan toch nog geblesseerd het veld. Zijn werk zat er weer op.

Bij BATO laten ze de koppen wat hangen en wij zetten aan. Het laatste doelpunt van de dag: vanuit een keurig aanval krijgt Steffan Boetje de bal voor zijn voeten en schiet vervolgens knoeterhard in de kruising. De scheidsrechter fluit af en het is gebeurt. Ik geef hem een hand, ik geef de spits een hand en ben uitermate opgelucht. De vloek blijft voortbestaan, maar de buit is binnen. Zwaar bevochten, maar óh zó belangrijk! Ondanks dat VVS ons nog voorbij kan gaan, dan toch het moment: met het huidig aantal gespeelde wedstrijden is FC Zuidlaren zaterdag 3 koploper. Volgende week richting het prachtige Hunebed-dorp Borger om vol te kunnen houden wat ons enige doel is: niet meer van die bovenste plek af!

Door Remco Spanhoff

Scoreverloop:

1-0 BATO 2
1-1 Daniel de Jong
1-2 Daniel de Jong
1-3 Steffan Boetje

Volg FC Zuidlaren 3 nu ook op instagram: @fczuidlaren3de_helftal