Mijn excuus. Van een echte winter mochten we dit jaar niet spreken. Ondanks dat, waren mijn schrijverskunsten sinds de winterstop nog steeds in winterslaap. Ik hoop mijn trouwe lezers niet teleurgesteld te hebben. Met andere woorden: Mama en Wouter Groenewold, het spijt me!

Komst AZC Assen bemoeilijkt kampioenschap
Verschillende factoren hebben invloed gehad op deze ‘writers block’. Studiedruk, wat gebrek aan inspiratie en op 8 februari een kansloos 2-0 verlies bij de Asser Boys. En dan vooral dat laatste. Thuis werd in november nog simpel met 13-2 gewonnen van de mannen uit Assen-Oost, maar uit stond ons een onaangename verrassing te wachten. De selectie van Asser Boys had wat talentloze appels er uit gefilterd om vervolgens te rekruteren bij het plaatselijke asielzoekerscentrum. Snelle, technische, vrolijke jongens die een prima balletje konden trappen. Op de rechtshalf positie werd ik meerdere malen het Asserbos ingestuurd, in de rust gewisseld om vervolgens twee week later nog steeds duizelig te zijn. Het 3e elftal uit Zuidlaren kreeg de bal niet langs de keeper van Assen en terecht werd er met opgeheven hoofd 2-0 verloren. Behalen van het kampioenschap hebben we inmiddels niet meer in eigen hand. Echter heb ik de selectie van Asser Boys 2 een krat bier beloofd indien zij winnen van WVV, dus inmiddels ga ik er vanuit dat het gewoonweg goed gaat komen…

Het Wouter-Groenewold-Effect
Na meerdere malen de vraag waar mijn verslag blijft, moet ik het toch met onze ‘Elftalpapa’ goed maken. Vaak negeer ik hem, maar Woutertje, vandaag is het jouw dag! In het begin van het seizoen werd uit bij de Onstwedder Boys (internationalisering in de club namen van gehuchten is anno 2020 klaarblijkelijk een feit) onnodig met 2-1 verloren. Waarom? Volgens één van de beste voetballers die diverse verenigingen uit Zuidlaren ooit heeft mogen kennen komt dit doordat Wouter ‘Papa’ Groenewold hemzelve niet mee deed aan dit duel. Zelf zie ik dit anders: Wouter Groenewold zat in dat Zuidlaardermarkt weekend met een tablet langs de lijn het wedstrijdverslag te schrijven. Op deze manier wordt een speler van het derde natuurlijk niet echt gemotiveerd om een mooi doelpuntje te maken. Goed. In de thuiswedstrijd werd ik (alweer) bij een brilstand in de rust gewisseld waardoor de diesel van FC Zuidlaren 3 in de tweede helft op gang kwam. Met doelpunten van Sander, Gijs, Maurits, twee van Folmer en natuurlijk een treffer van voetbalgod Wouter werd met een 6-0 eindstand de wedstrijd simpel gewonnen.

Op een kunstgrasveld in Oost-Groningen
Grote concurrent WVV heeft nog wat potjes voetbal in te halen, daardoor stonden wij deze dagen nog steeds op de bovenste plek en Veelerveen-Westerwolde combinatie op de tweede plaats. Op een zonnige zaterdag 7 maart reisden wij weer eens af naar een dorpje in het oostelijke deel van de provincie Groningen, voorbereid op een kaal sportpark, ranzige kleedkamers en een vers van de koeien geruimd knollenveld. Niet was minder waar. De zon scheen op een in een bosrijke omgeving gevestigde voetbalclub waar een strakke kunstgrasmat voor de mannen van zaterdag 3 lag uitgerold. Een voortreffelijke zeldzaamheid in Oost-Groningen. Voor de zoveelste maal op rij begon ik in de basis met vandaag wel een positief resultaat! Lex had Wouter gepasseerd op de nummer 10 positie en logischerwijs hing er
een aura van positief coachen binnen de lijn van het voetbalveld. Ondanks de zon, regende het prachtige doelpunten in Westerwolde. Daniël speelde een pisballetje langs de keeper, Maurits werkte keurig af na een meer dan perfecte voorzet van Mathijs en Steffan schoot goed binnen na een fenomenale solo. Halverwege de tweede helft leverde het combinatie elftal bestaande uit ervaren spelers uit Veelerveen en Westerwolde de kers op de taart met een prachtige kopgoal.

Wellicht vraagt u zich af, waarom nu opeens wél een verslag? Dit heeft alles te maken met afgelopen zaterdag. Volledig gedesoriënteerd als gevolg van het corona virus werd ik wakker. Normaal gesproken bestaat mijn zaterdag uit één ding: voetbal. ‘S Ochtends vroeg coachen bij de 13-1, ‘s middags voetballen bij het derde en tussendoor zoveel mogelijke potjes van andere talenten uit Zuidlaren bezichtigen.

Ik had geen idee wat te doen. Bij gebrek aan dagbesteding slingerde ik de Land Rover maar aan en reed naar de plaatselijke supermarkt. Rutte had herhaaldelijk ons als bevolking er op gewezen niet te hamsteren, maar ik kon de bevolking van Zuidlaren en omgeving niks verwijten. Bij elke €10 aan boodschappen een pakje voetbalplaatjes van FC Zuidlaren zal ieder mens pakken wat die pakken kan.

Verbijsterd door wat ik zag, kwam ik thuis en keek mijn broertje, een doorgewinterd Dobberieder, maar eens aan. Fit blijven is voor mij noodzakelijk en hij had twee mountainbikes klaar staan. Volop moeite zette ik de achtervolging in mijn om mijn grotere broertje bij te kunnen houden. Via slingerpaden en diverse mountainbike parcours kwamen we langs sportpark de Wenakkers. Er leek geen vuiltje in de lucht te hangen, maar de velden waren zo goed als verlaten. Het deed mij deugd dat ik enkel wat jeugdspelers van mijn eigen 13-1 in de verte een balletje zag trappen. Last van zadelpijn en alle spieren in mijn benen deed het aanzicht van verlaten voetbalvelden op een zaterdagmiddag mij het volgende realiseren:

Nu al mis ik de trucjes van Folmer, de hakjes van Mathijs en Pelle in de bus richting Emmen. Ik mis de zelfspot van Stefan, de blunders van te Velde en de vangballen van Kevin. George die geen kaarten bij zich heeft en Mike die schreeuwt dat je niet moet doen wat je niet kunt. Ik mis het allemaal.

Zelfs…

Nee, niet het gezeik van Wouter op zijn medespelers. Ik merk dat ik zelf ook begin door te slaan. Werkelijk waar, ik heb zin om kou te kleumen in een t-shirtje, teamgenoten na te trappen en ballen te verspillen als gevolg van slechte aannames.

Daarom: dit nooit weer. Met nog steeds spierpijn in mijn benen beloof ik u allen plechtig: het wedstrijdverslag van zaterdag 3 zal nooit en te nimmer meer ontbreken!

Door Remco Spanhoff