Zeven uur ‘s ochtends op zaterdagmorgen, de wekker gaat. Met pijn en vooral heel veel moeite rol ik mijn bed uit. Het goede been eerst, ontbijten, douchen en vervolgens maar liefst om kwart voor acht al richting het sportpark van SV Lycurgus. Ik loop de trap af, pak mijn donkergroene, onverwoestbare Batavus Winner en fiets zo hard als ik kan richting de Zilverlaan.

Aangekomen bij dit sportcomplex gebouwd tussen parkeerplaatsen en industrieterreinen zit de 13-1 al rustig op ‘de trainer’ te wachten. Ik haal nog even snel een bakkie pleur om vervolgens de voorbereiding op de partij tegen Lycurgus 13-1 te starten.

Onze Zuidlaarder jeugdtalenten spelen de eerste helft prima om dit vervolgens uit te bouwen naar een complete dominantie in de tweede helft. Lycurgus kwam er niet aan te pas met het terechte gevolg dat wij op den duur de 1-2 voorsprong maken. De jongens spelen geweldig, echter schort er één ding: jezelf belonen met doelpunten. Voetbal zou voetbal niet zijn geweest: in de laatste minuut de eerste uitbraak en tevens kans van Lycurgus, die vanuit het niets wordt binnen geschoten: eindstand 2-2.

Onverwacht? Absoluut niet. Sinds het begin der voetbaltijden luidt al één van de Gouden Regels: ‘Als je hem zelf niet maakt, maakt de tegenstander hem’. Best. Ik heb superieur voetbal gezien en ontwikkeling is toch belangrijker dan resultaat. En een ezel in het algemeen…

Later op de dag stap ik op de parkeerplaats van sportpark de Wenakkers in Zuidlaren bij de coach die mij in de loop der jaren, al jaren onder zijn hoede heeft gehad in de auto: George, de ouwe heer van Sander. De reis gaat richting koploper huisvestend in het Oost-Groningse Oostwold. Onderweg zit George op de chauffeurs- en tevens praatstoel en naast het geschiedenislesje over de regionen waar wij doorheen karren vertelt hij onder andere in het bezit te zijn van een busrijbewijs. Vandaar de vraag: mocht iemand nog een oude (desnoods wegrottende) bus in de achtertuin hebben staan, het derde elftal van Zuidlaren neemt hem met liefde over.

Sinds ik donderdagavond in de wetenschap was als wissel te beginnen, zat ik ook nu dus weer pisnijdig op de achterbank. Opeens schiet mij iets te binnen: een wissel moet vlaggen. Huib (buiten de selectie voor vandaag) zat naast mij, ik kijk hem lief aan en spreek wat overtuigende woorden en het is geregeld: Huib vlagt vandaag. Ik hou van mensen die geen nee kunnen zeggen.

Zo hebben we temidden in ons elftal ook Lex Tammens, alias Skipper. Een matige voetballer maar een fantastische zeiler. Tot vorig jaar wissel bij het eerste elftal, echter staan de beste stuurlui aan wal, Lex ging overstag en zette koers richting het derde elftal. Helaas zitten wij nu dus met hem opgescheept…

De wedstrijd tegen VVS was begonnen en ook vandaag stond Skipper centraal in de defensie achter het roer. Iemand die ons alle zeilen bij laat zetten, roeit met de riemen die ons elftal te bieden heeft en het indien nodig over een andere boeg gooit. Skipper doet het voor kelderklasse begrippen bij ons prima, echter is er bij zijn coaching vanuit achterin één grote ergernis en tevens nadeel: het is nooit ‘Kantelen!’ of ‘Rechterflank!’, maar ‘Klaar om te wenden!’, ‘Ree!’ en ‘Stuurboordzijde!’. Goed, we kunnen er mee leven.

Op het knollenveld in Oostwold zijn wij de iets betere. De keeper van VVS blijkt ondanks zijn ‘stevige bouw’ een aantal lastige ballen uit zijn hok te kunnen weren waarop Twan besluit om hem maar met een héle grote boog te passeren. Op prachtige wijze speelt hij de doelverdediger uit met de openingstreffer namens de uitploeg als gevolg. De mannen uit Oost-Groningen beantwoorden dit niet veel later met een steekpass door onze verdediging met de gelijkmaker als gevolg.

Ondertussen zit ikzelf dus nog steeds op de wisselbank. Samen met Gijs-Willem, rooie Gijs, rooie Stefan en Mathijs (van de hakjes) is het in één woord: gezellig. Lekker zaniken op onze teamgenoten onwetend dat we het zelf echt niet beter zouden doen. Hoe dan ook, zit er iemand naast mij te zuchten, puffen, trillen, zweten en nog veel meer van de zenuwen: het is George. Mijn hoogtepunt van de dag om nu eens van dichtbij mee te kunnen maken hoe gespannen onze coach zich altijd rondom de dug-out beweegt.

Het is hem dan ook van harte gegund dat na een keurige aanval het zijn bloedeigen zoon Sander is die de 1-2 beheerst binnen schiet. George juicht hard, loost een zenuwplasje in de bosjes naast het veld en gaat onrustig weer zitten.

In de loop van de tweede helft komen Gijs-Willem, Mathijs en ik er dan in. Onze ongetrainde spits zonder wedstrijdritme Gijs-Willem mist een gigantische kans na een keurige aanval van ons elftal. Hoe zat het ook alweer met die Gouden Regel van het voetbal?

….Stoot zich vandaag keihard twee keer aan dezelfde steen.

Een tegenaanval van VVS: ik sta rechts achterin en blijk een bizar rappe en technisch vaardige tegenstander te hebben. Deze beste jongen wordt ingespeeld, trainer Mike schreeuwt herhaaldelijk ‘Voor je houden! Voor je houden!’ naar mij en stronteigenwijs als ik ben stap ik uit. Ik mis zowel bal als man en ook Skipper weet de linksbuiten van Oostwold niet te kunnen stoppen. Na onze gehele achterhoede uitgespeeld te hebben, wordt de bal keihard in de korte hoek geschoten. De eindstand is bepaald en exact hetzelfde als in de ochtend bij de 13-1.

Volgende week nogmaals gelijkenis: zowel de 13-1 als de Zaterdag 3 speelt tegen de nummer laatste binnen hun competitie. Mij is beloofd dat ik de gehele wedstrijd speel, de stand is niet belangrijk en ontwikkeling is belangrijker dan winst. Maar goed, ik zou u graag willen beloven volgende week met een uitgebreid en doelpuntenrijk verslag in het voordeel van de FCZ terug te kunnen komen..

PS. Wouter, juich niet te vroeg. Volgende week ben je gewoon weer aan de beurt.

Door Remco Spanhoff

Scoreverloop
0-1 Twan Jutstra
1-1 VVS Oostwold
1-2 Sander Wilderboer
2-2 VVS Oostwold